خانواده درمانی

خانواده درمانی انواع مختلفی دارد. برخی از آن ها عبارتند از :

1. خانواده درمانی متمرکز بر هیجان: این رویکرد بر روی توانمندسازی مراقبان و توسعه مهارت‌های پیشرفته نظیر مربی‌گری هیجان، مربی‌گری رفتار و پیشگام شدن در عذرخواهی درمانی متمرکز است. ضمن کار روی توانمندسازی مراقبان و رفع انسدادهای حاصل از هیجانات پردازش نشده مراقبان چرخه‌های منفی تعامل میان مراقبان و دلبندشان شناسایی می‌شود؛ مدل مربی‌گری هیجان در دو الگوی مفصل یا مختصر به مراقبان آموزش داده می‌شود تا بتوانند همراهی کارآمدتری با دلبندان خویش داشته باشند. آنها در این مدل اعتبار بخشی احساسات دلبندشان را خواهند آموخت همچنین می‌آموزند چگونه در نامگذاری هیجانات دلبندشان آنها را یاری کنند و به نیازهای برآورده نشده در پشت این هیجانات دسترسی بیایند. یا چطور در مواقع لازم به حل مساله بپردازند. 
2. بوئن (خانواده درمانی بین نسلی): موری بوئن یکی از اولین نظریه‌های جامع خانواده درمانی را توسعه داد. او معتقد بود که هدف درمان تمایز بخشیدن به خود یا توانایی جدا کردن افکار از احساسات است. وی اظهار داشت که خود متمایزسازی باعث کاهش اضطراب و نشانه‌شناسی در خانواده می‌شود. از آنجایی که خود متمایزسازی یک فرآیند فردی است، او مایل است به جای نیاز به مشارکت چند نفر از اعضای خانواده، با اعضای مجرد خانواده کار کند. او معتقد بود که پویایی در یک خانواده اغلب به صورت سه ضلعی (مثلث) قرار دارد و نقش درمانگر این است که به پویایی به عنوان یک مربی و مربی بی طرف اشاره کند. ژنوگرام‌ها به عنوان یک ابزار ضروری برای شناسایی پویایی خانواده بین نسلی استفاده می‌شود.
3. راهبردی: میلتون اریکسون و جی هیلی استفاده از خانواده درمانی استراتژیک را رایج کردند. آنها معتقد بودند که خانواده مشکلات را از طریق پاسخ های مکرر به تعاملات خانوادگی حفظ می کند. وظیفه درمانگر ایجاد انگیزه در خانواده برای تغییر الگوهای رفتاری از طریق تغییر مرتبه دوم (یعنی ایجاد پاسخ های جدید به مشکلات رفتاری) است.برخلاف خانواده درمانی ساختاری، بیشتر کارها خارج از جلسه درمانی انجام می شود. درمانگر به خانواده تکلیف می‌دهد و از آن‌ها می‌خواهد تا با پاسخ‌های تازه به مشکلات مکرر آزمایش کنند. یک درمانگر از قصد متناقض به عنوان یکی از تکنیک های اصلی استفاده می کند. برای مثال، یک درمانگر ممکن است «نشانه را تجویز کند» و از خانواده‌ای بخواهد که به انجام کاری که قبلاً انجام می‌دادند ادامه دهند، به این امید که طغیان کنند و چیزی متفاوت را امتحان کنند.
4.  سیستماتیک (مدل میلان): در خانواده درمانی سیستمیک، اعتقاد بر این است که یکی از اعضای خانواده در تلاش برای مقابله با رفتار سایر اعضای خانواده علائمی را ایجاد می کند. تصور می شود که با تغییر اعمال یک فرد، کل سیستم را می توان تغییر داد، زیرا همه به هم مرتبط هستند. درمانگر به عنوان یک چهره بی طرف دیده می شود که هدف اصلی آن این است که اعضای خانواده دانش خود را از سیستم خانواده (یعنی معرفت شناسی) زیر سوال ببرند، که به نوبه خود آنها را به تغییر رفتارشان سوق می دهد. تکنیک خانواده درمانی سیستمیک اولیه، پرسش دایره ای نامیده می شود. هدف سؤالات دایره ای این است که کسی را در مورد ارتباطات بین اعضای خانواده فکر کند. آنها فرد را با ادراکات دیگران و تفاوت در نحوه نگرش اعضای خانواده به موقعیت ها آشنا می کنند. این به افراد امکان می دهد دیدگاه متفاوتی در مورد مشکل به دست آورند و می‌تواند باعث تغییر در اقدامات شود.
5. ساختاری: خانواده درمانی ساختاری که توسط سالوادور مینوچین ایجاد شده است، این نظریه را مطرح می کند که ساختار خانواده مسئول مشکلات آن است. به طور خاص، مینوچین معتقد بود که یک خانواده برای سالم ماندن باید سلسله مراتب و مرزهای خاصی را حفظ کند. در خانواده درمانی ساختاری، درمانگر خانواده را به سمت تغییر در جلسه هدایت می کند. به عنوان مثال، درمانگر ممکن است والدین را راهنمایی کند که نقش فعال تری داشته باشند و جبهه ای متحد به فرزندان خود نشان دهند. مینوچین معتقد بود که خانواده ها اغلب از مثلث سازی استفاده می کنند، فرآیندی که در آن از شخص سوم برای پوشاندن مسائل بین دو عضو خانواده استفاده می شود. یکی از ابزارهای ضروری تکنیک خانواده درمانی ساختاری، تکمیل نقشه ساختاری است که در آن مرزها و سلسله مراتب یک خانواده به تصویر کشیده می شود.