چرا با فرد نامناسبی ازدواج می کنید؟؟
ازدواج نامناسب ،یکی از چیزهایی است که خیلی می ترسیم در زندگی مان پیش بیاید.برای اجتناب از آن تلاش زیادی می کنیم.با این حال،دست آخر همه همین کار را می کنیم : با کسی ازدواج می کنیم که مناسب ما نیست.
یکی از دلایل ازدواج نامناسب این است که ما خودمان مشکلات پیچیده ای داریم که هروقت می خواهیم به دیگران نزدیک تر شویم نمایان می شود.در واقع،ما فقط از دید کسانی که ما را خیلی خوب نمی شناسند،طبیعی و نرمال به نظر می رسیم.اگر در جامعه ای زندگی می کردیم که میزان آگاهی و خودشناسیِ افراد بالاتر بود،سوالِ مرسومی که در اوایل هر رابطه ای پرسیده می شد این می بود: (دیوانه بازی هات چه جوری است؟)
مثلاً شاید وقتی کسی با ما مخالفت می کند از درون خیلی خشمگین می شویم؛یا فقط مواقعی که کار می کنیم احساس آرامش داریم.شاید قلقِ خاصی برای نزدیکیِ عاطفی بعد از رابطه ی جنسی داریم،یا واکنشِ مان در برابرتحقیرشدن سکوتِ محض است.
هیچ کس کامل نیست،اما مشکل اینجاست که ما به ندرت قبل از ازدواج پیچیدگی هایِ رفتاریِ خودمان را وارسی می کنیم.هروقت که رابطه های عادیِ دوستانه به مرحله تهدید آمیزِ بر ملا کردنِ نقاط ضعفِ مان می رسد،طرف مقابل را مقصر می انگاریم،و از رابطه کناره گیری می کنیم.از طرفی دوستانمان هم آنقدر به ما اهمیت نمی دهند که زحمت روشنگری ذهن ما را بکشند.در نتیجه یکی از امتیازاتِ زندگیِ مجردی این است که فکر می کنیم زندگی مشترک با ما واقعا خیلی آسان است.
همسر آینده ما نیز خودآگاه تر از خودِ ما نیست،طبیعتاً تلاش می کنیم او را بهتر بشناسیم،با خانواده اش رفت و آمد می کنیم،آلبوم عکس های قدیمی اش را نگاه می کنیم،با دوستان دوره دبیرستان و دانشگاهش ملاقات می کنیم.تمام این کارها باعث می شود فکرکنیم که بررسی های لازم را انجام داده ایم،اما انجام نداده ایم.
ازدواج در نهایت به یک قما دو نفره می انجامد!
قماری سخاوتمندانه و سرشار از عشق و امید،بین دو نفری که هنوز خودشان را درست نمی شناسند چه رسد به اینکه طرف مقابلِ شان را بشناسند.
دو نفری که به واسطه ی این قمار،خودشان را به آینده نامعلومی که محتاطانه از بررسی اش اجتناب کرده اند،گره زده اند.
در طول تاریخ مکتوب بشر،مردم به انواع و اقسام دلایل عاقلانه ازدواج کرده اند:به خاطر اینکه قطعه زمین دختر کنار قطعه زمین پسر بود،خانواده پسر کاسبی پر رونقی داشت،پدر دختر رییس کلانتری شهر بود،برای حفظ تاج و تخت،یا چون خانواده های هر دو طرف به فرقه مذهبی خاصی گرویده بودند.
حاصل چنین ازدواج های عاقلانه ای انزوا،خیانت،خشونت،سنگدلی،و جیغ و فریادهایی بود که از پشت درهای بسته شنیده می شد.
بعد ها آشکار شد که ازدواج عاقلانه به هیچ وجه منطقی نبوده؛بلکه اغلب مصلحتی،کوته فکرانه،و فرصت طلبانه بوده است.به همین خاطر آنچه جایگزین آن شده – ازدواج عاشقانه – اعتبار زیادی برای خودش کسب کرده است.
مبنای ازدواج عاشقانه:
کشش غریزی و علاقه قلبی دو نفر به یکدیگر است.در واقع،هر چه ازدواجِ دو نفر بی ملاحظه تر باشد ( مثلاً تازه همین سه ماه پیش با هم آشنا شده اند؛یکی شان هیچ شغل و در آمدی ندارد،یا هر دو تازه 19 سالشان تمام شده است ) بهتر به نظر می آید.
بی ملاحظگی به مثابه عاملی برای جبران تمام خطاهای عقلانیت در نظر گرفته می شود،همان کاتالیزورِ شوربختی ها که دو طرف معامله طالب آنند.
استفاده از اعتبار غریزه،واکنش هراس زده ای است در برابر قرن های متمادی استفاده از دلایل غیرمعقول.
هرچند ما فکر می کنیم در ازدواج به دنبال خوشبختی هستیم،اما قضیه به هین سادگی نیست.آنچه در حقیقت جست و جویش می کنیم،(بوی خوش آشنایی)است که می تواند تمام نقشه هایی را که برای شادمانی و خوشبختی کشیده بودیم به هم بریزد.ما در واقع تلاش می کنیم همان احساسات و عواطفی را که در کودکی به خوبی با آن ها آشنا بودیم،در روابط بزرگسالی مان باز آفرینی کنیم.عشقی که اکثر ما در کودکی و نوجوانی چیشده بودیم،اغلب تحت تأثیر مسائل دیگری خدشه دار شده بود:
تجربه های منفی نظیر تمایل به کمک به بزرگسالی که لجام گسیخته و خارج از کنترل بود؛یا احساس محرومیت از محبت یکی از والدین،یا ترس از عصبانیتش؛یا نداشتن احساس امنیت کافی برای صحبت کردن از آرزو ها و احساساتِ مان.
پس بسیار منطقی است که در بزرگسالی بعضی از کاندیدا های ازدواج را پس می زنیم: نه به خاطر اینکه برای ما نامناسب اند،بلکه برای اینکه زیادی مناسب اند – زیادی متعادل،بالغ،فهمیده و قابل اعتمادند – در حالیکه این همه درست بودن با احساسات قلبی ما بیگانه است.
ما با افراد نامناسب ازدواج می کنیم،چرا که ربطی بین دوست داشته شدن و احساس خوشبختی کردن نمی بینیم.
گاهی هم از شدت تنهایی اشتباه می کنیم.وقتی که احساس تنهایی غیرقابل تحمل می شود،هیچکس نمی تواند برای انتخاب شریک زندگی اش درست فکر کند.برای به جا و به موقع مشکل پسند بودن،باید با دورنمای سال ها زندگی مجردی کاملاً به صلح رسیده باشیم.در غیر این صورت،این خطر وجود دارد که علاقه ما به تشکیل زندگی مشترک،بیش از عشق و علاقه مان به شریک آینده زندگی مان – که ما را از تنهایی نجات میدهد – باشد.
هدف از ازدواج:
دست آخر،هدف ما از ازدواج،ماندگار کردن یک حس خوب است.تصورمان این است که با ازدواج می توانیم آن شور و شعفی را که اولین بار موقع خواستگاری حس کردیم،قاب کنیم و تا ابد نگهداریم:شاید در ونیز بودیم،کنار دریاچه،روی قایق موتوری،آفتاب غروب روی دریاچه برق می زد،داشتیم با هم از فکرها و احساساتِ مان می گفتیم،از چیزهایی که هیچکس هیچوقت درک نمی کرد،و قرار بود شام را در یک رستوران درجه یک ایتالیایی بخوریم.ازدواج کردیم تا چنین حال و هوایی را همیشگی کنیم اما غافل بودیم که بین این احساسات و آیین ازدواج رابطه محکمی وجود ندارد.
درست است که ازدواج قطعا ما را به هم می رساند اما هدف غایی و منزل مقصود آن معمولاً خانه ای است در حومه شهر،با فاصله طولانی تا محل کار،و بچه های کلافه کننده ای که آتش عشقی را که باعث به وجود آمدنِ شان شده است خاموش می کنند.در واقع تنها وجه مشترک این دو سناریو فقط شخص شریک زندگی است،که احتمالاً قاب گرفتنش فایده ای ندارد.و اما،خبر خوب این است که اگر زمانی حس کردیم با فرد نامناسبی ازدواج کرده ایم،هیچ اشکالی ندارد.
لازم نیست او را ترک کنیم،تنها چیزی که باید ترک کنیم نظریه رمانتیکی است که مفهوم غربی ازدواج در طول250 سال گذشته بر مبنای آن پایه گذاری شده است:اینکه یک آدم تمام و کمال وجود دارد که می تواند همه نیازهای ما را برطرف و تمام آرزوهایِ مان را برآورده کند. باید دیدگاه رمانتیکِ مان را با این آگاهی حزن انگیز (و گهگاه خنده دار) جایگزین کنیم که هر موجود انسانی ما را دلخور،ناراحت،عصبانی،درمانده،دیوانه،و دلسرد خواهد کرد و ما نیز (بدون هیچ قصد و غرضی) همین کار را با او خواهیم کرد.
شاید حسِ تهی بودن و ناکامل بودن ما هرگز پایان نپذیرد.اما هیچ کدامِ این ها غیرطبیعی و یا پیش زمینه ای برای طلاق نیست.در واقع انتخاب کسی که یک عمر خودمان را به او متعهد بدانیم،صرفاً مانند این است که مشخص کنیم چه نوع اخلاق بدی را حاضریم یک عمر تحمل کنیم.
فلسفه بدبینی در ازدواج:
فلسفه بدبینی و یا نگرش بدبینانه،چاره بسیاری از اضطراب ها و نگرانی هایی است که پیرامون ازدواج وجود دارد.شاید عجیب به نظر برسد،اما فلسفه بدبینی فشار توهمِ بیش از اندازه ای را که فرهنگ رمانیکِ ما بر ازدواج گذاشته است،تسکین می دهد.
اگر شریک زندگی مان نتوانست ما را از اندوه و دلمردگی و وضع اسفناکِ مان نجات دهد،دلیلی بر بد بودن او و یا ناکارآمدیِ ازدواج مان نیست. براساس فلسفه بدبینی،بهترین و مناسب ترین فرد برای ما،کسی نیست که همیشه و در تمام موارد با ما هم سلیقه است (چنین فردی وجود ندارد)،بلکه کسی است که می تواند درمورد اختلاف نظرهایمان هوشمندانه گفت و گو کند،کسی که با عدمِ توافق به خوبی کنار می آید.به جای محک زدن با معیار موهومِ (مکمل تمام عیار یکدیگر بودن)، آنچه نشان حقیقی (نامناسب) نبودن کسی است،قابلیت دیگرپذیری سخاوتمندانه اوست.به خاطر داشته باشیم که سازگاری و توافق دستاورد عشق است؛نباید پیش نیاز آن باشد.
رمانتیک گرایی فلسفه خشنی است و به ضررِ ما تمام شده است.
رمانتیک گرایی باعث شده است بسیاری از مسائلی که در طی ازدواج و زندگی مشترک برایمان اتفاق می افتد،عجیب و غریب و ترسناک به نظرمان برسد.در نهایت احساس تنهایی به ما دست میدهد و به این نتیجه می رسیم که ازدواجِ مان،با کم و کاستی هایی که دارد، (نرمال) نیست.
در مقابل این دیدگاه،فلسفه بدبینی عقیده دارد که ما باید یاد بگیریم با (اشتباه کردن) صلح کنیم؛و همواره باید بکوشیم که در مواجهه با موارد مختلف اشتباهات خودمان و شریک زندگی مان،رویه بخشنده تر،شوخ طبع تر،و مهربان تری در پیش بگیریم.
