هوش معنوی ( SQ ) چیست؟

هوش معنوی جنبه‌های مختلفی از آگاهی و زندگی ذهنی و روحی درونی فرد را با زندگی و کار بیرونی متصل و یکپارچه می‌کند و نوعی آگاهی درباره تمامیت جهان به شکلی کلی به فرد می‌دهد.

هوش معنوی بعد بالاتری از هوش است که ویژگی‌ها و قابلیت‌های خود (یا روح) اصیل را در قالب خرد، شفقت، صداقت، شادی، عشق، خلاقیت و آرامش فعال می‌کند. هوش معنوی منجر به احساس معنا و هدف عمیق تر، همراه با بهبود در طیف گسترده ای از مهارت های مهم زندگی و مهارت های کاری می شود.

هوش معنوی مجموعه ای از قابلیت های سازش روانی مبتنی بر جنبه های غیرمادی و متعالی واقعیت است،به ویژه آن هایی که با ماهیت هستی فرد،معنای شخصی،تعالی و سطوح بالاترهشیاری مرتبط اند.هنگامی که این قابلیت ها به کاربسته شوند توانایی منحصر به فرد مسئله گشایی،تفکرانتزاعی و کنارآمدن را تسهیل میکند.

هوش معنوی را میتوان همان توانایی دانست که به ماقدرتی برای به دست آوردن رویاها میدهد.این هوش زمینه تمام آن چیزهایی است که ما به آن ها معتقدیم و نقش باورها و هنجارها،عقاید و ارزش ها را در فعالیت هایی که برعهده میگیریم در بر میگیرد.

به نظرمیرسد هوش معنوی از روابط فیزیکی و شناختی فرد بامحیط پیرامون خود فراتر رفته،به حیطه ی شهودی و متعالی نگاه فرد به زندگی خود واردمیشود.این دیدگاه شامل همه ی رویدادها و تجارب فرد میشود که تحت تاثیر یک نگاه کلی قرارگرفته اند.فرد میتواند از این هوش برای چارچوب دهی و تفسیر مجدد تجارب خود بهره گیرد.این فرآیند قادر است از لحاظ پدیدارشناختی به رویدادها و تجارب فرد معنی و ارزش شخصی بیشتری بدهد.

امونز (۱۹۹۹) با مشاهده ی رفتارها و حالات افرادمعنوی نظیر مادر ترزا وگاندی سازه های هوش و معنویت را درون یک سازه ی جدید ترکیب کرد و واژه ی هوش معنوی را به وجود آورد.از نظر او هوش معنوی عبارت است از ظرفیت انسان برای پرسیدن سوالات نهایی درباره ی معنای زندگی و ارتباط یکپارچه بین ما و دنیایی که در آن زندگی میکنیم.این نوع هوش بیانگر مجموعه ای از توانایی ها،ظرفیت ها و منابع معنوی میباشد که کاربست آن ها در زندگی روزانه میتواند موجب افزایش انطباق پذیری و بهزیستی فرد شود.