عادت ویرانگر زندگی های زناشویی!
رابطۀ زناشویی به طور طبیعی سرچشمۀ اصلی ناخشنودی است.
هیچ رابطۀ دیگری در زندگی بشر نمی تواند مانند ازدواج دو انساس
بالغ را که ممکن است شناخت بسیار کمی از یکدیگر داشته باشند،
برای یک عمر به هم زنجیر کند.
هر چند این واقعیت وجود دارد که این دو نفر از دو جنس مخالفند
و به لحاظ جسمی برای یکدیگر جذابیت دارند.
بسیاری از زنان و مردانی که پیش از ازدواج با یکدیگر زندگی می کنند،
پس از مدتی یک یا هر دو به این نتیجه می رسند که به ازدواج
و با هم ماندن گرایش ندارند.
استدلالشان هم این است که نمیخواهیم خود را به یک رابطه ی
تعهد آور محدود کنیم.
اما بسیاری از این زوجها نیز به یکدیگر بیشتر علاقمند می شوند
و ازدواج می کنند ولی به مرور به جایی میرسند که “شریل” برایمان توضیح داد.
آنچه افراد باید پیش از ازدواج بدانند این است که ازدواج موضوعی
نیست که همه از آن شناخت درستی داشته باشند.
مهارت ادارۀ آن را نیز در هیچ کجا نیاموخته اند.
فرض اصلی کنترل_بیرونی این است که:
اگر من احساس ناخشنودی می کنم، خود من مسئول این احساس نیستم،
بلکه دیگران و رویدادها و عوامل خارج از کنترل من آن را در من ایجاد کرده اند و مقصرند یا دست خودم نیست،
بلکه مغز من به لحاظ ساختاری یا شیمیایی به گونه ای است که بدون آنکه من بخواهم، این مشکل را ایجاد می کند.
در این فرض، هرگز شیوۀ انتخاب اعمال ما توسط خود ما، علت ناخشنودیمان محسوب نمی شود.
افرادی که از زندگی خود ناخشنودند، با توسل به روانشناسی کنترل بیرونی معتقدند:
من تقصیری ندارم.
همسرم عامل تمام این ناخشنودی هاست و من وظیفه خود می دانم
که برای تغییر و اصلاح رفتارهای او هرکاری میتوانم انجام دهم،
حتی اگر به قیمت جان او تمام شود.
