سَندرُم آنتون درونت رو بشناس!

سندرم آنتون  بابينسكي را مشتركا دو دانشمند به نامهاي گابريل آنتون  و جزف بابينسكي تشخيص دادند.این سندرم عجیب و غریب در افرادی ظاهر می شود که معتقدند علی رغم داشتن نابینایی کورتیکال ، آنها می بینند.یک نشانهٔ نادر از آسیب مغزی در لوب پس‌سری است. مشخصه اصلی سندرم آنتون این است که این بیماران متوجه نابینایی خود نمی شوند.کسانی که دچار این سندرم هستند دچارکوری کورتکسی هستند، و علی‌رغم شواهد واضح دالِ بر نابینایی‌شان، سرسختانه آن را انکار کرده و مدعی‌اند که قادر به «دیدن» هستند.

این افراد اصطلاحا دچار كوري مغزي مي شوند،يعني از نظر ديد دچار اشكال نيستند فقط از نظر درك بينايي دچار اختلال هستند.از آنجایی که این افراد هرگز نمی‌پذیرند که نابینا هستند، غالباً برای توجیه فقدان حس بینایی‌شان، دست به افسانه‌سازی می‌زنند.این سندرم نامش را از گابریل آنتون و ژوزف بابینسکی می‌گیرد.این سندرم بیشتر به‌دنبال سکته مغزی به وجود می‌آید اما ممکن است در اثر ضربه به سر هم ایجاد شود.

اینکه چرا این افراد قاطعانه، نابینایی‌شان را انکار می‌کنند، هنوز مشخص نشده اما فرضیه‌های متعددی دربارهٔ آن وجود دارد.بر پایه یک فرضیه، آسیب به قشر بینایی مغز، سبب ناتوانی در ارتباط با مرکز تکلم مغز می‌شود.با اینکه فرد اطلاعات تصویری خاصی را دریافت می‌کند، اما مغز قادر به تجزیه و تحلیل آن نیست، و مراکز تکلم مغز به عنوان یک پاسخ جبرانی، شروع به افسانه‌سازی می‌کنند.

این سندرم به این شکل است که طرف نسبت به مشکلاتش هیچ آگاهی ندارد و اصرار دارد که فاقد نقص می باشد.برای مثال آزمایش‌ها نشان میدهند که تقریبا چشم‌ها از کار افتاده اند و بینایی ندارد ولی فرد اصرار دارد که می‌بیند.اتاق را تاریک می‌بیند ولی اصرار دارد که آنجا تاریک است چون چراغ خاموش است.اتاق را محو می‌بیند ولی اصرار دارد که چون عینک نزدم، در حالیکه واقعا نابیناست.