آزمایش زندان استنفورد بینه
در سال ۱۹۷۱ و به سرپرستی فیلیپ زیمباردو آزمایش زندان استنفرد بینه انجام شده است.
کارفرمای آزمایش و پشتیبان مالی آن، مرکز تحقیقات دریایی ارتش آمریکا بوده است.
این آزمایش بر روی ۲۴ نفر (همگی مرد) انجام شد که همگی از
طریق آگهی در روزنامه جذب شدند.
در انتخاب افراد دقت شد که آن‌ها هیچ نوع سوء سابقه نداشته باشند.
هم‌چنین آزمونی به عمل آمد تا مطمئن شوند این افراد، نرمال و طبیعی هستند.
به نیمی از افراد نقش زندان‌بان و به نیمی دیگر نقش زندانی داده
شد و قرار بود آزمایش حدود دو هفته ادامه پیدا کند.
نخستین روایت‌های نتیجه زندان استنفورد چنین بود:
«پس از شش روز، به علت رفتارهای گسترده‌ی خشونت آمیز توسط
زندان‌بان‌ها و نیز رفتارهای منفعل و پذیرش خشونت از سوی
زندانی‌ها، آزمایش متوقف شده است.»
یکی از مهم‌ترین نتایج آزمایش این بود که:
( نیروی موقعیت بر نیروی ویژگی‌های شخصیتی می‌چربد و غلبه
می‌کند و می‌توان از انسان‌هایی کاملاً نرمال، افرادی درست کرد که
یا به شدت خشونت‌گرا باشند و یا به شدت خشونت پذیر.)
حتی گاهی اوقات از این آزمایش به عنوان تأییدی بر تمایل ذاتی
انسان به خشونت (در صورتی که به وسیله‌ی محیط، مهار نشود)
استفاده می‌کنند.
زیمباردو در اجرای این آزمایش تأکید داشت که هر کس یک کد
داشته باشد و همه زندانی یا زندان‌بان باشند.
به عبارت دیگر کوشید هویت افراد را از آن‌ها بگیرد و آن‌ها را در نقش‌شان غرق کند.
بر این اساس، یکی از نتایجی که زیمباردو از این مطالعه گرفت این
بود که فردیت زدایی می‌تواند انسان‌ها را به رفتارهای افراطی سوق دهد.
ما همه می‌دانیم که بخشی از رفتار انسان تابع ویژگی‌ها و صفات
شخصیتی او و بخشی دیگر ناشی از شرایط محیطی است.
