《 The Chameleon effct 》
نتایج این تحقیق نشان میدهد افرادی که ذاتا هوش هیجانی بالاتری دارند، معمولا در تعاملات اجتماعی‌شان بهتر می‌توانند از رفتار و حرکات طرف مقابلشان الگو بگیرند و آن ها را در رفتار خودشان انعکاس بدهند.
اثر آفتاب پرست چیست؟
اثر آفتاب پرست واقعیتی را تعریف می کند ، که به روشی خاص همه ما عملکردی داریم که گویی آینه دیگران هستیم. ما از احساسات دیگران یا حداقل احساساتی که ناخودآگاه فکر می کنیم دیگران از خود بروز می دهند ، تقلید می کنیم. اما این اثر در اینجا متوقف نمی شود ، زیرا ما از حالت ها و حالت های چهره ، زبان ، لحن ، لهجه نیز تقلید می کنیم. و واژگان عکس العمل طبیعی شما وقتی کسی خنده اش می گیرد ، خندیدن است.
وقتی توسط افرادی احاطه می شوید که لهجه آنها متفاوت است ، معمولاً مدت زیادی طول نمی کشد تا آن را به زبان بیاورید. اگر با کسی نشسته اید که پاهایش را صلیب می زند ، ممکن است در نهایت اینطور بنشینید. اگرچه این تأثیر همیشه رخ نمی دهد ، اما در بسیاری از موارد ، چه آگاهانه و چه ناآگاهانه ، اتفاق می افتد.
اشکال تقلید ناخودآگاه
آفتاب پرست یک شمشیر دو لبه است. نه تنها از جنبه های مثبت شخص مقابل تقلید می شود ، بلکه جنبه های منفی نیز تقلید می شود.
آزمایش این اثر
جان بارگ John Bargh استاد ممتاز دانشگاه Yale، تحقیق جالبی به اسم «اثر آفتاب‌پرست The Chameleon effct» دارد. فرضیه اصلی تحقیق آن بوده است که وقتی ما آدم‌ها با یکدیگر وارد روابط دوستانه و صمیمانه میشویم، به صورت ناخودآگاه، شروع به تقلید از رفتارها و ادا و اطوار یکدیگر می‌کنیم.
طبیعتا هر چی بیشتر ما رفتار طرف مقابلمان را تقلید کنیم، بیشتر به او شبیه میشویم. همین شباهت هم باعث میشود بیشتر از بودن با یکدیگر لذت ببریم. تیم تحقیقاتی مدعی این فرضیه،برای اثبات ادعای خود چندین آزمایش را طراحی کردند.
آزمایش اول :
در این آزمایش از شرکت‌کننده‌ها درخواستی کردند، آنکه تک به تک نظرشان را در دو مرحله، در مورد نقاشی‌هایی که در اختیارشان قرار میدهند بگویند. و در آخر قرار بر این بود که اگر توصیف خوبی داشتند، به عنوان نفر برنده اسمشان را اعلام کنند، و بابتش جایزه بگیرند، در حالیکه موضوع چیز دیگری بود.
(در این اتاق تمامی اتفاقات توسط دوربین ضبط میشود.)
در وهله نخست زمانی که فرد وارد اتاق میشود مشاهده میکند که فرد دیگری هم در اتاق نشسته است. و اینطور وانمود میکردند که او هم یکی دیگر از داوطلبین شرکت در این رقابت است. ولی در واقعیت همدست تیم تحقیقاتی بود.
در مرحله اول فردی که همدست تیم تحقیقاتی بود در حین توصیف نقاشی، مدام پاهاش رو تکان می‌داد یا صورتش رو می‌مالید و یا لبخندی روی لبش می‌آورد !
در جلسه دوم فرد همدست هیچکدام از این کارها را انجام نمی‌داد، و کاملا خنثی با طرف مقابل تعامل داشت.
هدف از آزمایش اول فهم این مساله بود که : آیا واقعا تقلید از رفتارها و ژست‌های بدنی طرف مقابل به صورت ناخودآگاه صورت می‌گیرد یا نه؟
نتیجه آزمایش اول:
نتایج شگفت‌انگیز بود.
محققان مشاهده کردند شرکت‌کننده‌ها زمانی که در جلسات با همدست پرجنب و جوشی ملاقات میکردند،
مدام تکان می‌خوردند! مرتب صورتشان را می‌مالیدند! یا اکثرا پاهاشایشان را تکون میدهند! و یا ناخودآگاه لبخند بر لب‌شان ظاهر میشد! اما به محض اینکه با فردی خنثی در یک اتاق همنشین می‌شدند دیگر خبری از جنب و جوش و حرکت در آن ها دیده نمی‌شد.
در واقع مشاهده شرکت‌کننده‌ها از رفتار طرف مقابلشان نوع رفتار و حرکات آن ها را موجب میشد.
آزمایش دوم :
آزمایش دوم دقیقا مثل آزمایش قبلی بود، تنها تفاوتش آن بود که این بار شخص همدست تیم تحقیقات، به صورت کاملا ماهرانه و بدون جلب توجه و بدون برقراری هیچ تماس چشمی با شخص شرکت‌کننده، به تقلید حرکات طرف مقابلش می‌پرداخت.
وقتی آزمایش توصیف تصاویر تموم شد، دو طرف از یکدیگر جدا می‌شدند. و نفر سومی به مصاحبه با شرکت‌کننده اصلی می‌پرداخت، و از او می‌پرسید که تا چه حد از تعامل با طرف شرکت‌کننده قبلی (همون همدست) لذت بردی؟ آیا دلت می‌خواد در یه چالش دیگه باهاش شرکت کنی؟ تا چه حد دوستش داشتی؟ و آیا دلت می‌خواد رابطه‌ت رو باهاش ادامه بدی و باهاش بیشتر آشنا بشی؟
محققان این پژوهش دنبال فهم این مساله بودن که :
آیا تقلید از حرکات، رفتارها و ژست‌های بدنی موجب شکل‌گیری رابطه صمیمانه می‌شه یا نه؟
نتیجه آزمایش دوم :
نتایج نشان میدهد آن گروهی که طرف مقابلشان به تقلید حرکات آن ها پرداخته بود، به صورت کاملا ناخودآگاه و بدون آنکه حتی از تقلید آن آدم باخبر باشد، احساس صمیمیت بیشتری نسبت به آن فرد داشتند و خواستار آن بودند که رابطه‌شان را با او ادامه بدهند. این آزمایش نشان میدهد اینکه ما رفتارها و ژست‌های طرف مقابلمان را انجام بدهیم و تقلیدشان کنیم به صورت کاملا ناخودآگاهی باعث تحکیم روابط ما میشود.
انگار طبیعت و تکامل “تقلید” را در وجود ما قرار داده تا بتونیم به وسیله آن حس اعتماد و صمیمیت را در دیگران برانگیخته کنیم.
نتایج این تحقیق عملا نشان میدهد افرادی که ذاتاهوش هیجانی بالاتری دارند، معمولا در تعاملات اجتماعی‌شان بهتر می‌توانند از رفتار و حرکات طرف مقابلشان الگو بگیرند. و آن ها را در رفتار خودشان انعکاسش بدهند.